کلید آسمان

دوباره صدای ناهنجار زنگ ساعت، از خواب بیدار شدم، ساعت 7 صبح بود، خدایا دوباره دیرم شده، سریع لباسامو پوشیدمو جورابهای لنگ ولنگ رو پام کردمو دفتر کتابامو کورمال کورمال گذاشتم تو کیفمو رفتم تو ماشین نشستم تا بابام بیاد و بریم.( آخه خونۀ ما شاه عبدالعظیم بود و مدرسۀ من میدون آزادی!)
طبق معمول بابام با 15 دقیقه تأخیر اومد، حالا ساعت شده 7:25 و زنگ مدرسه هم ساعت 7:30 می خورد.(فکر کنید 5 دقیقه وقت داشتم تا از شابدولعظیم برم به میدون آزادی!! ببینید چه دانش آموز دقیق و منظمی بودم!!)
ساعت 8 میرسم مدرسه اینجای کار مشکلی نیست اینقدر دیر کردم که با دربون مدرسه رفیق شدم: سلام آقا مجتبی، خوبی؟ چاکریم، با اجازه! اما رسیدم به قسمت سخت کار؛ باید دقیقاً از جلوی دفتر ناظم آقای صادقی ( که خدا نصیب گرگ بیابون نکنه) رد می شدم تا بتونم وارد کلاس بشم.
خیلی آروم و با احتیاط پاورچین پاورچین داشتم آخرین پیچی رو که توی دید آقای صادقی بود رو رد می کردم که...

آقای صادقی با صدای بلند: فخارمنش! بازم تو... تو نمی خوای آدم بشی؟! گمشو بیا اینجا لازم نکرده بری سر کلاس.

رفتم سمت دفتر ناظم: آقا به خدا خواب موندیم مسیرمون هم...خفه شو! نکبت! هر روز خدا تو خواب می مونی؟ خواب به خواب بری، بذار زنگ بزنم خونتون ببینم تو شبا چه غلطی می کنی که هر روز صبح خواب می مونی؟

دیگه حالم از توهیناش داشت به هم میخورد، میخواستم برم جلو گوشی تلفونو تو سرش خرد کنم، تو دلم هرچی فحش بلد بودم نثارش کردم.
خلاصه ما هر روز با این آقا این بساطو داشتیم. انصافاً حالم ازش به هم میخورد میخواستم سر به تنش نباشه، البته یه دو سه باری از خجالتش در اومدم. یه بارش اینجوری بود که زنگ ورزش ما اومده بود توی حیاط قدم بزنه، منم موقعیتو مناسب دیدمو به قصد برخورد توپ بهش محکم توپ و به سمتش شوت کردم. چشمتون روز بد نبینه توپم نامردی نکرد و صاف خورد تو سر آقای صادقی! بندۀ خدا پیر مرد سرش و گرفت و نشست زمین. ( واقعاً نمی خواستم تو سرش بخوره ولی...) درسته هارت و پورتش زیاد بود ولی خب اون لحظه یه خورده دلم براش سوخت، ولی بعدش کلی حال کردم!
گذشت و گذشت اواسط سال تحصیلی بود که مسابقات فوتبال جام رمضان منطقۀ 5 توی مدرسۀ ما برگزار می شد. منم تو تیم مدرسه بودم. چند دقیقه از بازی بیشتر نگذشته بود که یکی از بازیکنای حریف همچین با لگد اومد تو شیکمم که با سر رفتم تو آبخوری! داشتم به خودم میومدم که دیدم آقای صادقی با چک و لگد افتاده به جون پسره که آره تو از قصد زدی، نره غول و... بعد اومد سمت من دستمو گرفت گفت چیزیت که نشده پسرم؟!! آقا مارو میگی کف کرده بدیم خفن خدایا یعنی این همون صادقی خودمونه؟، گفتم نه آقا خوبم. بعدشم که بازی رو بردیمو رفتیم نیمه نهایی خیلی خوشحال شده بود و اومد کلی به بچه ها تبریک گفت. همه به اتفاق شاخ در آورده بودیم بابا اینو تا دو روز پیش با صد من عسلم نمی شد خوردش حالا...
بعد از این ماجرا منم دیگه تأخیر نکردم ، نمیدونم یه جور احساس ادای دین می کردم پیش خودم فکر می کردم خیلی نامردیه اگه ایندفعه هم دیرکنم.( در تمام این مراحل دوست عزیزم امیر رضا همراه من بود. توی دیر کردنا، فحش شنیدنا،  اذیت کردنا، فوتبال بازی کردنا، همه چی، عین پت و مت بودیم)
نمیخوام کشش بدم بعد از یه مدت اینقدر رابطۀ ما با آقای صادقی خوب شده بود که دیگه ما شده بودیم امیر و محمد!

خلاصه منو امیر رضا تازه فهمیده بودیم که بابا این یارو خیلی باحال تر از این حرفاست. دیگه طوری شده بود که زنگ تفریحامون بدون صحبت و درد دل با آقای صادقی زنگ تفریح نمی شد.
آخرای سال تحصیلی شده بود، وسط امتحانا بودیم که از گوشه کنار خبر می رسید که آقای صادقی میخواد بره آمریکا پیش دخترش. منو امیر رضا باورمون نمی شد مطمئن بودیم که اگه آقای صادقی میخواست بره حتماً به ما می گفت. اما حقیقت داشت آقای صادقی داشت می رفت.
روزی که قرار بود آخرین روز کاری آقای صادقی باشه فرا رسید. بعد از امتحان همۀ بچه ها داشتن از مدرسه خارج می شدن، منو امیر رضا برای خداحافظی با آقای صادقی توی حیاط منتظر نشستیم. آقای صادقی از سالن اومد بیرون تا چشمش به منو امیر رضا خورد وایساد بعدشم سریع شروع به راه رفتن کرد. پشت سرش دویدیم و با صدای بلند گفتم:
آقای صادقی خداحافظ
برنگشت با یک دست به معنای خداحافظی اشاره کردو با یک دست دیگش اشکاشو پاک می کرد.
همینطور دورتر می شد منو امیررضا داشتیم نگاهش میکردیم، رفتو رفت...
دو سه سالی از این ماجرا گذشت برای دست بوسی و زنده شدن خاطرات دوباره به مدرسه رفتم. وارد دفتر آقای مدیر شدم بعد از کلی احوال پرسی و خبر دادن قبولی توی دانشگاه جویای حال آقای صادقی شدم.
مدیر گفت: کی؟ آقای صادقی؟ آهان آهان خدا بیامرزدش، عمرشو داد به شما!!
نمیدونستم چیکار باید بکنم خواستم وسط حرفای مدیر از دفتر بزنم بیرون اما پاهام قدرت کندنم از زمین رو نداشتن. مدیر همین طور برای خودش تعریف می کرد( حرفاش مثل پتک توی سرم میخورد): آره، بندۀ خدا بعد از اینکه از اینجا رفت 6 ماه بیشتر زنده نموند، هِ مثل اینکه آب و هوای آمریکا بهش نساخت. میگن سکته کرد، خدا بیامرزدش مرد کاری بود.